+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Teño un maínzo de fotos por limpar, ordear e sacar fora do disco duro interno antes de que estoupe. Así que estes días irán saíndo publicadas. Espero que vos gusten, pero se non, xa sabedes, con pechar a pestaña do navegador chega.
+
E para rematar… outro xeito de achegarse a Rusia pola música e a troula, agora que nola describen como inimiga ameazante.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Velaquí a protagonista desta entrada; chegamos a aba de Peña Trevinca na procura dunha leonesa montañeira. Non, non se trata de Erebia, senón da Iberolacerta galani. Ata vai pouco foi considerada como a mesma especie (e subespecie) que a I.monticola, e agora brila como especie propia (discutible) cunha área de distribución moi restrinxida nestas serras entre León, Zamora e Ourense.
+
+
+
+
+
+
Se alguén pode axudar coa identificación do que vai aparecendo, agradécese. Dese xeito aprenderemos todos.
Identificada por Manuel Hernández como unha Stellaria holostea. Que fermoso é o coñecemento, e aínda máis fermoso cando se comparte.
+
+
+
+
+
+
Esta atopámola de camiño. Non é a lagarta leonesa senón a galega, Podarcis bocagei. Logo decateime que estaba á raseira nun tronco queimado. Esta é terra de gandeiros, e as árbores dan sombra e nela medra menos a herba.
+
+
+
+
+
+
O de identificar bolboretas é cousa da leonesa montañesa. Non, a lagarta non, esa pápallas. Eu chego a afirmar con certo grado de confianza que é unha Melitaea sp. É dicir, as bolboretas laranxas axedrezadas, que hai unha morea delas. Penso que podería ser M. athalia, pero mellor que nolo diga a nosa entomóloga.
+
+
+
+
+
+
+
Primeiro vimos a lagarta galega, e logo comezamos a ver das leonesas. E o xefe de expedición, o eximio herpetoloco por todos aquí coñecido, preguntábame:
Daniel – Ves que esta é diferente, a coloración e o patrón do lombo…?
Mendi – …. ……… …………… ………………….. Pois non.
Daniel – [suspiro]
Vale, si, é certo. Agora, vendo as fotos, si que podo apreciar diferenzas. Pero no campo, ves unha, ves outra e, se non sabes que tes que mirar, parecen todas iguais. Como truco, a leonesa ten a gorxa verde. Pero claro, non sempre podes achegarte dabondo para verlle a gorxa a unha lagarta.
+
Voltamos ós insectos. Ésta é unha femia de Libellula depressa. Chámase así pola forma achatada do ventre. Pasou aferrada a esa folla murcha toda a friaxe da noite, e está agardando que suba a temperatura para coller forzas e comezar a súa actividade. Ata entón, está completamente exposta a calquer depredador (que poda chegar alí arriba, é dicir, un merlo ou algún outro paxaro).
+
+
+
+
+
+
Unha cóbrega de colar mediterránea (Natrix astreptophora, hasta vai pouco supespecie de Natrix natrix) saíndo da súa toba nun muro do camiño. Completamente inofensiva, ademáis estaba, como a libélula, aínda adormecida polo frío da noite (os animáis de sangue frío non teñen a capacidade de regular a temperatura corporal, e precisan do calor do ambiente para saír do letargo que lles impón o frío).
Apunte erudito do herpetoloco: se vos fixades no ollo (en tamaño completo vese mellor), está translúcido, como se a cóbrega tivera cataratas. Iso é porque está a punto de facer a muda (tamén o aspecto do resto da pel é mate, envellecida), e a muda das serpes tamén inclúe a película que protexe o cristalino. A lo menos eu quedei moi sorprendido con este detalle.
+
+
+
+
+
+
+
Algunha suxerencia?
+
+
+
+
+
+
Fixádevos nos ocelos que levan os machos: amosan o seu bo estado físico, servindo de advertencia a outros machos competidores (e mesmo tamén ás femias, con intención oposta).
+
+
+
+
+
+
+
+
Lythria_Cruentaria, el 99% del mérito de la identificación es para Erebia.
+
+
+
+
+
+
+
+
Un dino en miniatura. Non quixera ser eu mosca.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
O mesmo exemplar de Melitaea de antes. Moitas bolboretas, cando pechan as ás, cambian radicalmente de aspecto.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
O certo é que a combinación do lombo cobrizo e o verde intenso no ventre, xunto co detalle dos ocelos, é unha preciosidade.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Baratas, fáciles, convenientes, las repoblaciones forestales son armas de destrucción ecológica masiva, sustituyendo las especies autóctonas por coníferas y eucaliptos.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Pero bueno, hace un mundo que no subo fotos, así que vamos a mostrar alguna otra más amable del mismo paseo:
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Y con menos luz, empezó a mostrarse el efecto seda (recurso fácil y resultón).
Fácil hasta cierto punto, porque no llevaba trípode.
+
+
+
+
+
+
+
+
Está foto por ejemplo la saqué sentado y con los codos apoyados en las rodillas, para darme estabilidad. El estabilizador del objetivo añadió otra ayudita para poder sacar la foto a 1/5 con razonable calidad.
+
+
+
+
+
+
+
+
Aquí, use el tronco de un árbol y una ramita que salía para afianzarme.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Galiza é o país dos recunchiños. Aunque la mayoría del entorno está devastado por incendios y repoblaciones, aún puedes encontrar rinconcitos que te recuerdan dolorosamente cuál era el valor de lo perdido.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Subo unhas fotos que quitei vai uns días, unha mañá moi fría durante eses xélidos días de Xaneiro. Todo o campo estaba cuberto pola lazada, e os animáis comezaban a espabilarse despois dunha noite moi dura (-11,5ºC).
Este repoludo tan fachendoso é un paporrubio (evidente para moitos de vós, pero comento para os que non), moi abondoso nesta contorna, e un dos paxaros cun repertorio máis variado (sen chegar ó políglota das aves, o tordo). O da primeira foto é o mesmo que nas dúas seguintes. Vedes que é unha boliña da que sobresae unha pequena cabeza y dúas patas. Non é que se atracara de comer, senón que como moitos sabedes os paxaros abren as plumas en momentos de moito frío para facer máis efectivo o illamento destas e gardar o calor.
Nesta xa o vedes máis louzán, coas proporcións máis características da especie. Imaxino o que deben pasar os paxaros e outras bestas que dormen á raseira nestas durísimas noites. Para eles, ó chegar os primeiros raios de sol do día é un renacemento. Soportaron unha longuísima noite máis, e apresúranse polo día a buscar comida antes que o sol caia e, con el, o mercurio.
Pois se é duro pasar estas noites á intemperie para os animáis, imaxinade para as persoas. Ó revés do que moita xente cree, unha sociedade é tan rica como o máis pobre dos seus membros. Asegurar comida e acubillo para todo o mundo, sen excepción algunha, suporía unha insignificancia nas contas públicas. Adicamos cartos a verdadeiras mergalladas infames e apetuñamos co máis esencial, que é garantir a dignidade e a vida. Pero a xente que durme na rúa non é un colectivo eleitoralmente relevante como para que ningún partido se preocupe deles.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Vai pouco pasámonos por unha aldea leonesa, como punto de partida dunha andaina. Coma sempre, andiven quitándolle unhas fotos ás casas vellas e ó que ía atopando.
Cando chego a casa, descargo as fotos, métoas en carpetas e… ¡hostia, se eu xa estivera alí! Tiña unha carpeta de vai 12 anos co mesmo nome.
A miña memoria é penosa, pero andar todo o día por un sitio no que xa estiveches, e non decatarte en ningún momento… é grave.
Pois andiven botando unha ollada as fotos que entón quitara e…
Si, é a mesma casa, hoxe xa derrubada.
Mágoa, era moi bonita.
O tempo pasa por riba de todos e de todo, e a ninguén nos fai ben (agás o viño e o coñac, se son bos).
+
+
+
+
+
+
+
+
+
Este cuchitril está bajo una licencia de Creative Commons.
Y si te sientes ofendido por algún contenido de esta página, puedes dirigir tus quejas a esta dirección
La mirada del mendigo 
Debe estar conectado para enviar un comentario.