Velaquí a protagonista desta entrada; chegamos a aba de Peña Trevinca na procura dunha leonesa montañeira. Non, non se trata de Erebia, senón da Iberolacerta galani. Ata vai pouco foi considerada como a mesma especie (e subespecie) que a I.monticola, e agora brila como especie propia (discutible) cunha área de distribución moi restrinxida nestas serras entre León, Zamora e Ourense.
+
+
+
+
+
+
Se alguén pode axudar coa identificación do que vai aparecendo, agradécese. Dese xeito aprenderemos todos.
Identificada por Manuel Hernández como unha Stellaria holostea. Que fermoso é o coñecemento, e aínda máis fermoso cando se comparte.
+
+
+
+
+
+
Esta atopámola de camiño. Non é a lagarta leonesa senón a galega, Podarcis bocagei. Logo decateime que estaba á raseira nun tronco queimado. Esta é terra de gandeiros, e as árbores dan sombra e nela medra menos a herba.
+
+
+
+
+
+
O de identificar bolboretas é cousa da leonesa montañesa. Non, a lagarta non, esa pápallas. Eu chego a afirmar con certo grado de confianza que é unha Melitaea sp. É dicir, as bolboretas laranxas axedrezadas, que hai unha morea delas. Penso que podería ser M. athalia, pero mellor que nolo diga a nosa entomóloga.
+
+
+
+
+
+
+
Primeiro vimos a lagarta galega, e logo comezamos a ver das leonesas. E o xefe de expedición, o eximio herpetoloco por todos aquí coñecido, preguntábame:
Daniel – Ves que esta é diferente, a coloración e o patrón do lombo…?
Mendi – …. ……… …………… ………………….. Pois non.
Daniel – [suspiro]
Vale, si, é certo. Agora, vendo as fotos, si que podo apreciar diferenzas. Pero no campo, ves unha, ves outra e, se non sabes que tes que mirar, parecen todas iguais. Como truco, a leonesa ten a gorxa verde. Pero claro, non sempre podes achegarte dabondo para verlle a gorxa a unha lagarta.
+
Voltamos ós insectos. Ésta é unha femia de Libellula depressa. Chámase así pola forma achatada do ventre. Pasou aferrada a esa folla murcha toda a friaxe da noite, e está agardando que suba a temperatura para coller forzas e comezar a súa actividade. Ata entón, está completamente exposta a calquer depredador (que poda chegar alí arriba, é dicir, un merlo ou algún outro paxaro).
+
+
+
+
+
+
Unha cóbrega de colar mediterránea (Natrix astreptophora, hasta vai pouco supespecie de Natrix natrix) saíndo da súa toba nun muro do camiño. Completamente inofensiva, ademáis estaba, como a libélula, aínda adormecida polo frío da noite (os animáis de sangue frío non teñen a capacidade de regular a temperatura corporal, e precisan do calor do ambiente para saír do letargo que lles impón o frío).
Apunte erudito do herpetoloco: se vos fixades no ollo (en tamaño completo vese mellor), está translúcido, como se a cóbrega tivera cataratas. Iso é porque está a punto de facer a muda (tamén o aspecto do resto da pel é mate, envellecida), e a muda das serpes tamén inclúe a película que protexe o cristalino. A lo menos eu quedei moi sorprendido con este detalle.
+
+
+
+
+
+
+
Algunha suxerencia?
+
+
+
+
+
+
Fixádevos nos ocelos que levan os machos: amosan o seu bo estado físico, servindo de advertencia a outros machos competidores (e mesmo tamén ás femias, con intención oposta).
+
+
+
+
+
+
+
+
Lythria_Cruentaria, el 99% del mérito de la identificación es para Erebia.
+
+
+
+
+
+
+
+
Un dino en miniatura. Non quixera ser eu mosca.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
O mesmo exemplar de Melitaea de antes. Moitas bolboretas, cando pechan as ás, cambian radicalmente de aspecto.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
O certo é que a combinación do lombo cobrizo e o verde intenso no ventre, xunto co detalle dos ocelos, é unha preciosidade.
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
La mirada del mendigo 